Nazywam się Elżbieta Porębska-Mędoń, od wielu lat prowadzę bezglutenowy pensjonat "Moje Tatry" w Białym Dunajcu. Od roku, z powodu pandemii Covid-19, osobiście gotuję gościom. Moje zainteresowanie bezglutenową kuchnią zrodziło się całkiem niedawno, choć zdiagnozowaną celiaczką jestem od urodzenia. Jako noworodek spędziłam aż 4 miesiące w krakowskim szpitalu w Prokocimiu, gdzie zdiagnozowano u mnie celiakię oraz nietolerancję laktozy.

Celiakia to autoimmunologiczna choroba genetyczna, oznaczająca trwałą nietolerancją glutenu, białka zapasowego zawartego w zbożach (pszenicy, życie i jęczmieniu). Przez pierwsze 4 lata mojego życia miałam ścisłą bezglutenową i bezmleczną dietę. Niestety potem lekarze uznali, że jestem zdrowa i zaczęłam jeść  normalnie - czyli bez żadnych restrykcji w diecie. Potem chorowałam - często się przeziębiałam, bolał mnie żołądek i brzuch - badałam się m.in. w kierunku wrzodów żołądka, doświadczyłam również poronień. Potem coraz częściej chorowałam - zapalenie gardła, zatok itp. Jak mantrę powtarzałam lekarzom, że jako dziecko chorowałam na celiakię - niestety nie zwrócili na to uwagi, a kiedy w 2010 roku zachorowałam na rumień guzowaty, a potem na sarkoidozę, niestety ponownie żaden lekarz nie zainteresował się w wywiadzie moją celiakią w wieku dziecięcym. W związku z ciężkim stanem byłam hospitalizowana przez miesiąc. Zaraz po wyjściu ze szpitala, zadowolona z tego, że ostatecznie nic strasznego się nie stało (podejrzewano na początku chłoniaka złośliwego), zachłysnęłam się życiem na nowo i nie zwracałam specjalnej uwagi na moją dietę.

Dopiero po jakimś czasie, zupełnie przypadkiem dowiedziałam się, że z celiakii się nie wyrasta!!! Oczywiście czułam się ciągle źle, a po zjedzeniu pieczywa i dań mącznych mój organizm wariował. Zaczęłam się interesować swoim zdrowiem bardziej i przypadek sprawił, że celiakią zainteresowałam się szczególnie. Przestałam jeść gluten, ale jednak czasami zdarzało mi się podjadać i w związku z tym chorować. Dzięki mojej klientce, specjalistce od chińskiej medycyny, Bożenie Schleichler z Wrocławia dowiedziałam, się o mojej nietolerancji białka jaja kurzego - dotychczasowe dolegliwości, które czasem kończyły się tragicznie - zwłaszcza kiedy byłam poza domem... 🙁  ignorowałam.

W 2014 roku zdecydowałam, że w swoim pensjonacie będę przyjmować również osoby na diecie bezglutenowej - miałam złe doświadczenia w restauracjach - bezpieczne zjedzenie czegoś na mieście właściwie graniczyło z cudem. Na początku osoby na diecie w moim pensjonacie zdarzały się sporadycznie.

Zgłosiłam się do Polskiego Stowarzyszenia Osób z Celiakią i na Diecie Bezglutenowej oraz do programu "Menu bez glutenu", a potem rozpoczęłam współpracę z BEZGLUTENOWĄ MAMĄ czyli Martą Krzyżanowską-Sołtysiak, najsłynniejszą bezglutenową blogerką i autorką książki "Po okruszku boli w brzuszku", którą zadedykowała swojej córce Zosi oraz książki kucharskiej pt. "W Kuchni bezglutenowej mamy". To Marta ostatecznie uświadomiła mi, że podjadanie potraw z glutenem to zatruwanie siebie, i że na dłuższą metę skutki takiego zachowania mogą być opłakane. Bezglutenowa Mama namówiła mnie dwa lata temu, żeby w pensjonacie podawać wyłącznie bezglutenowe potrawy. Oczywiście ja się od razu zgodziłam, bo zdrowie moje, mojej rodziny (syn Szczepan też jest na diecie) oraz moich bezglutenowych Gości jest przecież najważniejsze!

Niestety zrezygnowali z moich usług stali klienci, którym nie smakuje przede wszystkim bezglutenowe pieczywo, ale też z finansowych względów - niestety produkty bezglutenowe są czasem kilkakrotnie droższe od tych z glutenem. Za to moje Bezglutenki doceniają mój wysiłek, są wdzięczni za smakowitą i zdrową dla nich kuchnię (na życzenie bezlaktozową, bezmleczną a czasem nawet bez innych alergenów).

Od roku mniej więcej wprowadziłam na dobre do swojej kuchni również dania wegetariańskie i wegańskie - oczywiście wszystko bez glutenu. I co od siebie mogę jeszcze dodać - kiedy gotuję i udaje mi się zadowolić gusta nawet najbardziej wymagających Gości jestem naprawdę bardzo szczęśliwa! Nierzadko zdarza się, że prawdziwe niejadki u mnie jedzą wszystko ze smakiem. Wtedy wiem, że mój trud, starania i ciężka praca nie idą na marne. 😀

Serdecznie zapraszam do mojego domu w Tatrach.

Elżbieta Porębska-Mędoń